Alde Schöll

Ek bön met mine Vaader dor dat Derp gegangen.
Ek wor noch klejn, on noah niet ganz säß Johr.
Do hät hä te vertellen angefangen
van sine Schölltiet, wie dat früher wor.

"Wej hadden bloß ejn Klass för all die Blagen.
Dä Lehrer van os wor Herr Gilliohm.
Et gov so allgemein niet vööl te klagen.
Mar wenn dä met dä lange Riedsteck kom,

dann wor et stell, dann gov et nex te sengen.
Bej Fuulhejt on bej Ondöch kom dä Steck
on gov sech an te danzen on te sprengen.
Dat brachten os dä nöddege Respek.

Ek höb mech döck gefroch en all die Johren:
Dä Steck, wor dä nou nöddeg af verkehrt?
Wat wej ok aangestellt, wie wej ok woren:
Dat Schriewen on dat Räknen, dat höbben wej gelehrt."

Et gung op Huus obaan. Bej Frenzen boven
saag mine Vaader noch: "Jo, Jong, wie dat so ös!
Dä Lehrer Gilliohm, dä hät os vööl gegoven:
De Weisheit on de Steck. Et göv nex ömesös."

Dann hät för mech de Schölltiet angefangen.
Dä Poschen drop wor et met mech sowiet.
Ek bön en betschen bang dohergegangen.
Et gov noch niet son grote Leckertüüt.

Dän erschden Lehrer, dat wor Lehrer Schüren.
Met dä Mann höbben wej et gut gekonnt.
De Tiet met öhm deh bloß niet ärg lang düren.
Dä erschte Weltkreeg kom, on hä mos an de Front.

Dann kom en Fräulein met en fein Figürken,
en feine Blus an on ene feine Rock,
on vöören an en Kettschen en fein Ührken.
On wat log op dat Pult? Ne feine Stock.

Ek daach an mine Vaader all die Johren.
Dat met dat Stöcksken, wor dat nou verkehrt?
Wat wej ok angestellt, wie wej ok woren:
Dat Schriewen on dat Räknen, dat höbben wej gelehrt.