Schirmballade
oder
Dä nejmodische Krom

Dä Wolters Henn van göntsiet van de Bahn
hatt ömmer stiefstaats feine Brocken an,
dän Beus geschniedert van dä Schnieder Fretz,
die Box so schärp gebügelt wie en Metz,
dä hoge stiewe Krag, dä stiewen Hut,
dat alles, mot mer säggen, stond öhm gut.
Dä schwatte Schnäuzer onder Henn sien Nas
hät ok ganz prima en sien Beld gepaß.
Hä war Bürovorsteher oder so
an enne Schalter en et Lohnbüro.
Kom hä et märges piekfein vör de Dör,
dann kom hä sech en betschen englisch vör
met siene opgerollde Kröckescherm,
lenks an dä stief gehaldenen Onderärm
on rächs die fein geputzte Aktentäsch,
met nex wie Dubbels dren an Thermosfläsch,
on spezejell met dä Melonenhut
soh hä tatsächlech wie van London ut.

Sien Frau war stolz op öhm, on dat met Räch.
Staats wor hä, on sien Posezion niet schläch.
Bloß sienen Scherm, dän hatt se niet gemog.
Dröm hatt se öhm en nej Fassong gekoch,
son ärg modernisch Deng, twee Handbrejt lang,
so ohne Kröck on ohne lange Stang,
met Technik dran. Et word op enne Knopp
gedaut, kapafteg! on dä Scherm sprong op.
Dä Henn keek dat Geschenk ersch kritisch aan.
Dat Deng, dat kom öhm klöchteg vöör, mar dann
sag hä: "Dat Deng wörd märgen engeweeht."
Do hät sien Frau, dat Gretschen, sech gefreut.

Dä Märgen drap do hung bej Henn anstatt die Kröck
lenks an en dicke Schnur dat neije Stöck,
dat ronde Päcksken met dat Reichspatent.
So ganz wor hä noch niet dodran gewennt.
An dän Tunnel van des Siet van de Bahn
kom enne feine Fiselrägen an.
Doför miek Wolters Henn dä Scherm niet op.
Hä hatt jo noch dän Bibi op de Kopp.
Mar för dä neje Scherm, dach Henn,
kös dat velleech de Première seen.
Bös an de Schlackenmöhle kom hä noch.
Dann kom et defteg on van Himmel hoch.
Van Friemeschen kom dann dä Wend noch op
on trock dä stiewen Hut van siene Kopp
on drew dän gu-en Bibi dor dän Dreck.
Dä Henn sag: "Donnerkiel, nou ös hä wäck!"
Dann gau dä Scherm op, dä met dat Patent.
De Technik hat hä niet genau gekennt
Hä fummelden on dauden hier on da
on sükden na dä Knopp. Dä war niet do.
Hä trock an jede Stang. Mar dä Filou,
dat Saudeng met de Konstruktion, blew tu.
Hä scheulden on gebrukden fiese Wört,
wat sech för Gentelmänner niet gehört.
Van Geef schmeet hä dat Deng - patsch - op de Erd.
Dann staunden hä on daach, öhm tratt en Perd.
En Wonder wor passiert. Dä Scherm sprang op.
Dä Henn greep no die Stang on bölkden: "Stop!"
Dä Scherm deeh so, äs hörden hä dat niet
on war met Wend bald derteg Meter wiet.
Dä Zufall spelden met: Grad kom die Bahn
van Ömmerek met Tempo dreißig an.
Dä Wagelführer daach: Wat ös dann dat?
on hät gebrems on op die Glock getratt.
Geholpen hät dat äwer alles nex:
Wie enne welde Stier, rasant on fex,
kom dä Patentscherm, met de Kopp vöraan,
an sausden met Karacho en die Bahn.
Die Lektrisch hoppelden. Et miek 'kräck-kräck'.
Do wor dä Monsterscherm perdü on wäck.
On ater log en betschen Droht on Duk.
Dat wor dat End van dä moderne Spuk.
Dä Henn, klatschnaat, bekeek dat betschen Schrott.
Dann dreihden hä sech öm on liep ganz flott,
wat enne Gentleman jo sons niet düüt,
na dat Büro. Et wor de höchste Tiet.
Do hät hä sech met siene naate Staat
kört bej de wärme Heizung neergesat,
et ersch van vören, on dann met de Kond.
Hä tauden op. On na en gu-e Stond
wor hä van vören on van ater drög
on hat ok weer sien Gentlemangeseech.
Hä hät niet ärg vööl van dä Scherm gesaag.
Mar de Kollegen höbben aterröcks gelaach.
Ok dä Vertreter van öhm an dä Schalter,
dä lachden Trönen on riep: "Mein Gott, Walter!"

Dä Märgen drop kom Henn de Döör erut
met ennen glänzend nejen stiewen Hut,
met Aktentäsch, on lenks an sienen Ärm
hung weer dä opgerollde Kröckescherm.
Dä Beus wor glattgebügelt on die Box so schärp,
so pielgrad wie ken twedde Box en’t Derp.
So wor hä wer dä staatse Wolters Henn,
dä noble Boss on English Gentleman,
dä märges no sien office dor de City geiht,
wie hä sech dat all ömrner selws hät vörgebläut.
Mar met sien English kallen miek hä kenne Staat.
Dat hörden sech genau so an wie Friemesch Platt.